اشعار

چشمه جود و سخا چشم ترش می‌سوزد            آتش افتاده به جان و جگـرش می‌سوزد

زنی از نسل شقاوت زده خنجر از پشت            زخم کاریست، که پا تا به سرش می‌سوزد

چون پرستوی اسیری که شکسته بالش            گوشۀ حجـره غـریـبانه پـرش می‌سوزد

مـیـوه بـاغ رضــا از سـر شـاخ افـتـاده            بـاغـبان کو که بـبـیـند ثـمرش می‌سوزد

شعـلـه‌ور شد دل آفـاق از آن آتـش و آه            آسـمـان دید که قـلـب قـمـرش می‌سوزد

شده بی‌تـاب دل کـوثـر و طاهـا از درد            شعـله افـتاده به دریـا گُهـرش می‌سوزد

سوخت از داغ مدینه همه عمرش که چرا            خـانه فـاطـمـه دیـوار و درش می‌سوزد

از تب زهر چنان سوخت دل و جان جواد            عرش با لوح و قلم از خبرش می‌سوزد

یـاس بـسـتـان غـریب الغـربا پـرپـر شد            در بهاری که چنین خشک و ترش می‌سوزد

آسـمـان گـریـه بر احوال یتـیـمـش دارد            پدری محتضر است و پسرش می‌سوزد

عـالـمی منـتـظـر دسـت عـدالـت مـانـده            سـال‌ها از غـم او مـنـتـظرش می‌سوزد

شده پـژمـرده دل سرخ "شقایق" از غـم            هر شب از دوری او تا سحرش می‌سوزد

نسیمِ عشقِ عطرآگینِ بابا حسرتِ جانت           ربوده از کفَت صبر و قرار از جانِ جانانت

سیاهی می‌رود چشمت به زردی چهرۀ ماهت           که خونابِ جگر را شسته اشکِ چشمِ گریانت

نمی‌دانیم با آن زن چگونه عمر سر کردی           نمک از سفره‌ات خورد و شکست امّا نمکدانت

زنی که بـاید آرامِ دلِ غـمـدیـده‌ات باشـد           ولی با زهرِ کین انداخت آتش در گلستانت

پدر در جنتِ طوس و پسر در غربتِ بغداد           نداری محرمی دستی کشد بر زخمِ پنهانت

به آتش می‌کشد دل را دمادم آهِ جانسوزت           به گوشِ جان چو می‌آید صدای صوتِ قرآنت

دلم امشب ز داغت بی‌نهایت روضه می‌خواهد           تو غرقِ زهرِ جانکاه و من امّا دردِ هجرانت

از آن وقتی که زهرِ کین به جانت کارگر گشته           به سمتِ مشهدِ بابا تو بستی پلکِ چشمانت

اَباالهادی! تو هم ای‌کاش چون اکبر به بالینت           پدر می‌زد گلِ بوسه بر آن زخمِ فراوانت

غریب و بی‌کس و تنها میانِ حجره می‌نالی           نپـرسـیده کسی آخر از احوالِ پـریشانت

به یادِ کربلا جانت یقیناً مثلِ زهرا سوخت           صدای درد می‌آید چنان از بیت‌الاحزانت

خدا را شکر باز آقا! تو را غسل و کفن کردند           چو جدّت زیرِ سُمِ کین، نداده کس به جولانت

دِگر اکبر به خاک و خون دِگر اصغر در آغوشت           رقـیه در پیِ رأست نرفـته شامِ ویـرانت

اگر مثلِ حسن جدت تو را هم زهرِ کین دادند           ندیده لااقل خواهر که خون پُر گشته دامانت

علی موسیَ الرضا آقا! تویی صاحب عزا امشب           که شورِ روضه بر پا گشت از سمتِ خراسانت

به روزِ حشر چون دلها همه در بُهت و حیرانند           ببخشا عاشقانت را از آن دریای احسانت!

دوباره ماتمی در قلب خاص و عام افتاده            اگـر شـال عـزا بر شـانـهٔ اسـلام افـتاده

زنی در قالب همسر دوباره شر به پا کرده            شبیه جعده در ذهـنش خیالی خام افتاده

نشانده نقشه‌های شوم را در چشم‌های خود            جواد إبن رضا در چنگ مکری تام افتاده

چه برّنده‌ست شمشیرِ زبانِ نحسِ أمّ الفضل            کـلامش باز هم در ورطهٔ دشـنام افتاده

نفس می‌سوزد از زهرِ هلاهل؛ جایِ قدری آب            زمین خورده! جوانی تشنه و ناکام افتاده

گلویش شعله‌ور در آتش و از کنج لب‌هایش            عطش جاری‌ست و دریا کنار جام افتاده

به سختی گام برمی‌دارد و از لرزش بسیار            عبا از شانه‌اش بی‌تاب در هر گام افتاده

در کوچه بود جسم امام جوان، جـواد؟            یا بام، شاخه بود و گُلش بر زمین فتاد

ملعون دهر، داد به معصوم عصر، زهر            بس اُمّ‌فَـضل داشت به اِبن‌الـرّضا عِناد

این جـسم سبـز بوی گـل سرخ می‌دهد            دست که داد دسته‌گـل فـاطـمی به باد؟

شد کوچه‌های شهر پر از عطر و بوی گل            گـویی فـتاده بـاغ گـلی روی دوش بـاد

گه نـام بـاب بـرد و گـهی آب آب کرد            لب‌تـشنه داد جان و جـوابش کسی نداد

آن کس که اَنُفس از نَفس او نَفس گرفت            زد همچنان نفس نفـس و از نفـس فتاد

شکـسـته‌اند قـلم‌ها و بـسـتـه‌اند دهـان‌ها            نـشـسـته‌اند قـدم‌ها و خـسـته‌اند تـوان‌ها

نبرده راه به جایی خیال از تو سرودن            چه ساکن‌اند زمان‌ها، چه الکن‌اند زبان‌ها

چه حاجتی به بیان است آنچه را که عیان است            که شرح عمر کمت نیست در توان بیان‌ها

کم از شکوه تو گـفـتـند راویان احادیث            نشـسـته داغ عـظیـمی میان سیـنۀ آن‌ها

کسی که حرز تو را بسته است بر سر بازو            کشیده خط سیاهی به دور خط و نشان‌ها

یکی‌ست لطف و عتابت هر آن که دور شد از تو            چـشیده است بلاها و دیده است زیان‌ها

تویی که مرجع حلُ‌المسائل است نگاهت            به ما نگـاه بـیـنداز در هجـوم گـمـان‌ها

همیشه قصۀ تو می‌خورد گریز به گودال            درست لحـظۀ آخر بـریده است امان‌ها

رضا شده‌ست علی‌اکبر و شدی تو حسینش            عوض شده‌ست فقط جای پیرها و جوان‌ها

دوباره راهی مشهد شدیم و توشۀ ما شد            پُر از عریضۀ حاجت شبیه نامه‌رسان‌ها

غـریب‌زاده! قـریبِ به اتـفـاق سپـردنـد            که حاجت از تو بخواهیم ای امام جوان‌ها!

الا ای مـظـهـر جــود خــدایـی            جوادی حضرت ابن الرضایی
تـو عـبـدالـلـهی و مولای مایی            کـرامت از شـمـا از ما گـدایی

دو دسـت خـالـی آوردم برایت
سـلام آقـای مـن جـانـم فـدایـت

نـه دنـبـال غــذا و آب و نــانـم            نه مـحـتـاج عـطـای دیـگـرانـم
به تو وابـسـتـه‌ام دیـگـر نـرانم            خدا می‌خواست من ‌سائل بمانم

خودش فرموده تو باشی مرادم
به دسـتـور رضا عـبد الجـوادم

کرم تو؛ جود تو؛ دست گدا من            وفـای دائـمـی تـو بـی‌ وفـا مـن
خـطـاپـوشی تو و پُر مدعا من            بـه تـو بـد کـرده‌ام آقـا تـمــامـاً

ولی به رو نیـاوردی تو اصلا
مرا بی‌آبـرو کـردی تو؟ اصلا

گـنـهـکـارم گـنـه بـسـیـار دارم            نظر کن دیـده‌ای خـونبار دارم
ولی من با تو خـیـلی کار دارم            سـگـم راهی بسوی غـار دارم

سگ کـهـف جـوادم جـانـم آقـا
رسـیـدی تـو به دادم جـانـم آقـا

نه دنیا نه طلا می‌خواهم از تو            بجای آن ولا می‌خـواهـم از تو
پُر از دردم دوا میخواهم از تو            برات کـربـلا می‌خـواهم از تو

اگـر چـه جـلـد بـام کـاظـمـیـنـم
فــدایــی فــدایــی حـــســیــنــم

دوباره ماجرای حجره با زهر            دوبـاره دردها را شد دوا زهر
زمین زد بی‌کسی را بی‌هوا زهر            چه میخواهد ز آل مصطفی زهر

کـشید از سـیـنه‌اش آتش زبـانه
امان از غـربت مردی به خانه

غریبانه به حجره دست و پا زد            زمین که خورد مادر را صدا زد
دو دستش را به خاک حجره تا زد            گـریز روضه را به کـربلا زد

بفکر روضه خـدالـتریب است
شبیه جد عطشانش غریب است

روی خاک حجره افتاده سر ابن الرضا           آه، آه از لحـظـه‌هـای آخـرِ ابن الـرضـا

بر جوانیش بریزد چشمِ پیری، اشک خون           گشته دیگر زندگی، درد سر ابن الرضا

بی کسی شد قسمت آن که کس هر بی کس است           ای اجل تنها تو هستی یـاور ابن الرضا

هر چه هم آمد سرش شکر خدا دیگر نبود           نیزه و سنگ و عصا دور و بر ابن الرضا

شکر حق جان بر لب بابا نیاورده است با           کاکلِ خـونین، عـلـیِ اکـبرِ ابن الرضا*

هر چه در بغداد شد، شکر خدا دیگر نگشت           چـادر خـاکی نصیب دخـتـر ابن الرضا

به چشمت میهمان کردی تمامِ عمر، زمزم را           به خاکِ تشنه خواندی آیۀ بارانِ نم‌نم را

تویی آن کودکی که از سکوتش درس می‌ریزد           دهان وا کن که بشناسند از هر علم، اَعلَم را

غلام خُرده‌شاگردانِ شاگردان‌تان می‌شد           به دَرسَت می‌فرستادند اگر یحیی‌بن‌اَکثَم را

زیادت نه؛ کمت هم از سر عالَم زیادی بود           نمی‌دانند دسـتان جـوادت مـعـنی کـم را

نمک‌ نشـناس‌ها انداخـتـند اندازۀ جـودت           به جان شانه‌‌ات سنگینی یک کوهْ ماتم را

به مشتت جمع شد کابوسِ خاکِ چادر مادر           زمین با اشک‌هایت ریخت بر سر؛ خاکِ عالم را

قیامِ انتـقام از دست‌های کـوچکت پا شد           چشاندی بر دهان کوچه‌ چندین مشتِ محکم را

تو را با روضه‌های مادرت کشتند، با سَم نه           به کامت ریخت انگورِ اجل با زهر، مرهم را

اگر می‌دید امّ‌الفضل، درمانت شهادت بود           به بیمارش نمی‌نوشاند، هرگز مرهمِ سَم را

زمین در قابِ چشمش آخر ذی‌القعده را می‌دی           نگاه تشـنه‌ات یک آسمان مـاهِ محـرّم را

مسافر بودی و پشتِ نگاهت کاسه‌آبی ریخت           نشان می‌داد حالِ رفتنت یک کربلا غم را

مبارکی تو و خود رزق بی‌حساب، جواد            ندیـده است شـبـیـه تو را تـراب، جواد

برای وارث جـود رضـا شدن بی‌شک            نشد به جز تو کس دیگر انتخاب، جواد

اگر چه کل جهان بر سرت خراب شده است            سرت ندیده به خود مجلس شراب، جواد

هـزار شکـر که بعد از شهـادتت دیگر            نبود صحـبـتی از معجر و نقاب، جواد

با آن سِخـاوت و کَـرَم و مِهـربـانی‌ات            حَـقَّـت نـبـود این همه دردِ نـهـانـی‌ات

تاثیر کرده زَهر به هَر عضوِ پیکرت            طعـنه زَنَـد به لالـه، رُخِ ارغـوانی‌ات

آبَت نمی‌دهد به خُـدا، دست و پا مزن            رَحمی نمی‌کند به تو این یارِ جانی‌ات

در آه آهِ آخَــرَت اِی مـــاهِ فــاطـــمـــه            بوی مدینه می‌رسَد از روضه خوانی‌ات

از بس به داغِ پهلوی صِدّیقه سوخـتی            پـیـریِ تـو رسـیـد در اوجِ جـوانـی‌ات

افتاده ای به یادِ حَسَن که به کوچه گفت؛            “مادر؛ فدای صورتِ رنگین کمانی‌ات”

خوشبخت شد آنکس که گرفتار جواد است           عاشـق شدن ما سر اجـبار جواد است

عـمری‌ست گـدائیم ولی غـصه نداریم           سقـف سرمان سایۀ دیـوار جواد است

ما را نبرید از سر این کوچه به جایی           جنّات خـدا گـوشه و بازار جواد است

در نوکـری خود طـلـب مـزد نکـردیم           پُر بودن این کیسه به اصرار جواد است

سـائـل شـدن ما عـطـش بـنـدگی آورد           چون سفرۀ ما سفرۀ افطار جواد است

جان میدهد این کندنِ جان پیش کریمان           عیسىٰ شده آن مُرده که بیمار جواد است

تا صبح ابـد خـانـه‌ات آبـاد رضا جـان           از بس حـرمت مشهد آثـار جواد است

گـفـتند چرا گریه کن فـاطـمـه هـستید؟           گفتیم که این کار فـقط کار جواد است

جـوان خـانـۀ زهـرا غـریبِ زهـرا تو            صـدای نـالـۀ اَمَـن یُـجـیـبِ زهـرا تـو

بـمیـرم از غـمت آقـا کـسی نداری که            غریب و زخمی و تنها کسی نداری که

میان حُـجـره پَرَت را کسی نمی‌گـیرد            عزیزِ تشـنه سرت را کسی نمی‌گـیرد

چقدر غرقِ عرق غرقِ درد تب داری            میانِ سُرفـه جگرپاره رویِ لب داری

بـه دادِ تـو نـرسـیـدنـد تا صـدا نـزنـی            کسی نبود کنارت که دست و پا نزنی

صدای بال و پَر بسته از قـفـس نرسد            صدا نزن که صدایت به هیچکس نرسد

نگو جوانِ رضا تشنه‌ای که آبی نیست            بیا نگو جگرت سوخت که جوابی نیست

عجیب زهر بدی بود شعله بر پـا کرد            تمامیِ جـگـرت را که اِربـاً اِربـا کرد

کسی نگفت که آبی دهان خشکـش را            کسی نگفت که رحمی زبانِ خشکش را

میان حجـره پَـرَت را کسی نمی‌گـیرد            عزیزِ تـشنه سرت را کسی نمی‌گـیرد

نه ظرف آب کنار و نه بستری داری            نه گِرد خویش برادر نه خواهری داری

برادری که به قـربـان پـیـکـر تو رَوَد            نه خواهری که رسد زود همسر تو رَوَد

نه گریه‌کُن که پِی‌ات سر به دشت بگذارد            نه خواهری که برای تو طشت بگذارد

یکـبـارِ دیگـر شد جسارت کنج حجره            مـزد مـحـبّـت شد خـیـانت کـنج حجره
شاگـردِ جـعـده؛ کار دستِ شیـعـه داده            فـتـنه گری کـرده سـرایت کـنج حجره

از زهرِ اُمّ الفضلِ ملعـون شعله‌ور شد            قـرآنِ سـرتاسـر فـضیـلـت کنج حجره

خیری ندید از هـمسری که قاتلش بود            انداخت او را بد به زحمت کنج حجره
لبهایش از فرط عطش از حرکت افتاد            بی‌تاب شد در اوج غـربت کنج حجره
دلـتـنگِ بـابـا بود... دلـتـنگِ نگـاهـش            دلتنگِ قدری عشق و رأفت کنج حجره
یخ کرد دستانش، سرش سنگین شد و سخت            افـتاد با پهـلو، به صورت کنج حجـره
بخشنده بود و تا که محکم بر زمین خورد            ویـران شد ارکانِ سخاوت کنج حجره
جـان داد در اوج جـوانـی مـثـل مـادر            می‌رفت مشـتـاقِ شهـادت کـنج حجـره
با پای دل می‌رفت گریان سمت کوچه            با داغ مـادر داشت خلوت کنج حجـره
شد قـاتـلـش آتـش، لگـد، غـنفذ؛ مغـیره            جان داد پایِ این مصیبت کنج حجره!

ایـا ای مــظـهـر نــور خــدایـی            تــو امـــیــد هــمـه اهـل ولایـی

چو اجدادت تویی صاحب کرامت            گـل زهـرا جـواد ابن الـرضایی

تــویـی نــهــم گـل بــاغ ولایـت            به شیعـه همچو بابت مـقـتـدایی

تـمـام اهـل عــالــم را امــیــدی            چراغ بینش و شمس الضحـایی

ســرا پــای وجــودت نـــورِ الله            به چشم اهل دل نـور و ضیایی

کرم بارد زِ هر انگـشت پـاکـت            به هر سائل کنی لطف و عطایی

گــدا از درگـه تــو رد نـگــردد            که سر تا پا همه جود و سخایی

تویی سرمـنشاء لطف و عنایت            امـیـد اهـل مـعـنـا، جـان مـایـی

به زیـر سـایـۀ لـطـفـت نـشـیـنم            که تو مولای من صاحب لوایی

حــریـم کـاظـمـیـن تـو بـهـشـتـم            وَزد در آن حـرم بـوی خـدایـی

چنان زهرای اطهر در جـوانی            به راه دین حـق گـشـتـی فـدایی

به دست هـمـسـر نـا مـهـربـانت            شـهـیـد کـیـنـه با زهـر جـفـایـی

زمن جز خوبی و احسان چه دیدی            تو بـرگـو در پی قـتـلـم چـرایی

شده دل خون ز داغت هادی تو            زنـد فـریـاد، داد از این جـدایـی

منم دل خسته بیمار تو ای دوست            دو عـالـم تو امید این (رضایی)

بوَد این خواهشم از حضرت دوست            دم آخـر بـه بــالــیــنــم بـیــایـی

در میان حجره جان می‌داد و یک یاور نداشت            غیر درد و غم نهان در سینه آن سرور نداشت

آفتاب عـمر کـوتاهش نهان می‌شد ولی            آسمان دیده‌اش جز اشک و خون اختر نداشت

بوی عطر غربت آمد از حریم حجره‌اش            باغبان باغ غم چون او گل پرپر نداشت

کس عیادت جز اجل زآن یوسف زهرا نکرد            پیک مرگ آمد ولی او تاب در پیکر نداشت

تا کـند رفـع عـطش آن لالـۀ بـاغ رضا            غیر سقای دو چشمش هیچ آب آور نداشت

در دل دریای ماتم دست و پا می‌زد چو موج            زورق افتاده در توفان غم لنگر نداشت

خاک قبرش چون که می‌بخشد به عالم آبرو            هر که رخ را بر حریمش سود «یاسر» بر نداشت

تـسلای دلِ مظـلـومِ عـالم عالـمی دارد            گلوی تشنه کامِ زهر خورده مرهمی دارد

برای جرعه آبی دست و پا می‌زد؟ نه وَاللهِ            بیادِ تشنـۀ گودال، در جانش غمی دارد

صدای العطش با نالۀ مادر بهم آمیخت            بمیرم گوشۀ حجره، چه حالِ دَرهمی دارد

بخاک اینجا سرش، از پیچ و تابِ زهر افتاده            چنان سَروِ شکسته، گوئیا قدّ خَمی دارد

به اُم الفضلِ ملعونه بگو: دست از سرش بردار            شبیهِ مادرش زهرا، جواد عمرِ کمی دارد

بزیرِ لب نوا می‌کرد: من داغِ حسن دارم            که این جور و جفا را این جگر از مَحرمی دارد

پیِ دیـدارِ هـادی "یابُـنَـیَّ" گفت، تا آمد            بیادِ اکـبرِ لـیلاست، اشکِ نم‌نـمی دارد

ندارد خواهری را در برِ خود گریه‌کن، اما            به مانند حکیمه دخترِ خود همدمی دارد

خدا را شکرجسم او، نشد پامال سم اسب            نه خنجر بر روی حنجر، نه از خونش یَمی دارد

در این مقتل هزاران شکر، نگشته غارت اموالش            سلیمانی که بر انگشتِ عصمت خاتمی دارد

نه بر نیزه سری دید و نه عریان پیکری بر خاک            نه گِردا گِردِ اهلِ بیتِ خود نامحرمی دارد

بـاران گـریه‌های شـبانه که پـا گرفت            دست مرا دوباره جوادُ الرِّضا گرفت

یادش بخیر تا که رسـیدم به کاظـمین            از چشم من دو مرتبه گنبدْ نما گرفت

گـفـتم سلام حضرت احـسان بی‌کران            در سایه‌سار مهـر تو دیدم دعا گرفت

فرصت برای عرض حوائج نمی‌دهی            چیزی نگفته حاجت خود را گدا گرفت

آه ای جـوان آل عـلـی روضـۀ تـو را            باید که از مـدیـنه و از کـربلا گرفت

مانند مـادرت به زمین خورده‌ای اگر            زهر جفا رسید و توان از شما گرفت

صورت مکش به خاک زمین، نور عالمین            از موی خاکی‌ات دل عرش خدا گرفت

فریاد العـطش که کشیدی تو از جگر            با سوز ناله‌ات همه عالم عـزا گرفت

هی دست و پا زدی وسط حجره‌ات فقط            مـادر بخـاطـرت دم واغـربـتا گـرفت

از آه و ناله‌ات شده این حجره کـربلا            گفتی حسین و گریه امان تو را گرفت

ذکرش خدا خدا؛ که همان دم سنان رسید            با نیزه راه صحبت او را چرا گرفت؟

والشِّمرُ جالسٌ؛ سر او را ز پیکـرش            با ضربه‌های خنجر کند از قفا گرفت

یک باغ روضه دارد این لاله در شکفتن            کی می‌شود خزان را با یک اشاره گفتن
ای جانِ زهـر آلـود از جامِ زهرِ کینه            باید که شرحِ غم را با گوشِ جان شنفتن

چون خاطراتِ عمرت در طولِ زندگانی            آن هم خلاصه گشته در موسمِ جوانی

از دردِ غـربتِ تو آخر کسی نپـرسـید            دل‌مـردگـان کجا و این روحِ آسـمـانی
بر شانه‌های کـوچک سنگـینیِ امامت            دردا یکی نـبـوده از تو کـنـد حـمـایت
مظلـومی‌ِ تو این بس حـتی میانِ خانه            همسر نموده بر تو با زهرِ کین خیانت
دردِ تو دردِ کـوچه از رنـج‌های مـادر            آن ماجـرای تلـخ و ظلم و جفای مادر
ديوار و در عذابی‌ست هر لحظه پيشِ چشمت            یک عمر داری بر لب روضه برای مادر
افـتاده در دلـم تا شـورِ غـم و عـزایت            دارم ز دستِ گردون هر لحظه من شکایت
یـادِ شـهـیـدِ دشـتِ کـرب وبـلا کـنم تا            در روضه‌ سیلِ اشکم جاری شود برایت
دیـدی که شـمـر آمد در قـتـلگـاهِ جدّت            رفته به عـرش اعلی ای وای آهِ جدّت
زینب ز خـیـمه آمد بر مقـتلِ حسینـش            شیب‌الخضیب دیده چون روی ماهِ جدّت

دلـم در هـوای جـواد الائـمّـه            گـرفـتـه نـوای جـواد الائـمّـه
بهشت صفا هر که خواهد، ببیند            به صحن و سرای جواد الائمّه

بلند است بر بام قصر سخاوت            هـمـاره لـوای جــواد الائـمّـه

بزرگی ببـوسد زمین ادب را            که افـتد به پـای جواد الائـمّه
رها شد " اباصلت" از کنج زندان            ز فـیض دعـای جـواد الائـمّه
به یحیی ابن اکثم عصا کرد اقرار            کـه دارم ولای جـواد الائـمّـه
به پایش وجودم متاعی حقیر است            دو عـالـم فـدای جـواد الائـمّه
اگر درد داری به اخلاص رو کن            به دارالـشـفـای جـواد الائـمّه
خوشا حال آن کس که با اشک آید            به بـزم عـزای جـواد الائـمّـه
جزای کسی که دلش با جواد است            فـقـط با خـدای جـواد الائـمّـه
دل ســنـگ شــد آب حـــتــی            ز غـمـنـالـه‌های جواد الائـمّه
گل باغ طاها، جوانمرگ زهرا            بـمـیـرم بـرای جـواد الائـمّـه
نوای «کمیل» است گاه توسل:            گـدایـم گــدای جــواد الائـمّـه

عـمری گدای صاحب این خانه ماندیم            خود را درون مجلس روضه رساندیم
پـا را مـیـان این مـجـالـس بـاز کـردیم            دل را به پـایِ روضه و منبر نشانـدیم

گـاهی بـلـند از پـردۀ دل گـریه کـردیم            گاهی به زیر لب زیارت‌نامه خـواندیم
مـشـمـول الـطـاف زیــادِ اهـل بـیـتـیـم
گـریـه کـنِ داغ جــواد اهــل بـیــتــیــم
شـاهِ وفـا بـود و شـریـکـش بی‌وفا بود            تنـهـای تنهـا حـضرت ابن الـرضا بود
در خانه غربت داشت باید گفت از این حیث            خـیـلـی شـبـیـهِ بـه امـامِ مـجـتـبـی بود
وقتی تنش می‌سوخت از زهر ستمگر            در شـام یـاد شـامـیـان و عـمـه‌هـا بـود
هنگام جان دادن اسیرش کرده این غم
گر چه جوان بوده است پیرش کرده این غم
سخت است وقتی خسته و بی‌جان که باشی            مظلوم بین جمعی از خویشان که باشی
مسـمـوم بـاشی و تـنت در تب بـسوزد            دردش دو چندان می‌شود عطشان که باشی
حـالا تـجـسّم کن چه حـالی داری آنجا            با یـادِ میخ و سیـنه‌ای گریان که باشی
مادر میان شعله‌ها می‌سوخت می‌سوخت
با روضه‌اش ابن الرضا می‌سوخت می‌سوخت
هم گریه حـیدر کرده هم زهـرا برایت            هـم ابــتــدای کــودکـی بــابـا بــرایـت
هم شیعـه‌ات آنقـدر بـر تو گـریه کرده            قــطره به قـطـره تا شـده دریـا بـرایت
امـا تـنِ جـدِّ غـریـبت زیـر خـورشـیـد
این داغ را بـاید که از زینب بـپـرسـید
پشت در بسته عطش بال و پرت سوخت            هم که دلت هم که تمام پیکرت سوخت
چـشـمان تو سمت خراسان بود انگـار            دل‌هـا بـرای آن نـگـاه آخـرت سوخت
تـب داشـتـی فـکـر مـدیـنـه بودی آخر            عالم به ذکر وای مادر مادرت سوخت
زهــرا بـه بـالـیـن تـو آمـد بـا قـد خــم
بر جسم و جان خـسته‌ات گردید مرهم
این چـشـم‌ها بی‌اشـک‌ها لـطـفی ندارد            بـی‌گـریـه بـر آل عــبـا لـطـفـی نـدارد
دنــیـا خــدا دانـد بـرای لـحـظـه‌ای هـم            بـی‌اهـل بیت مـصـطـفی لـطـفی ندارد
پــای تــمــام روضــه‌هـا بــودیــم امــا            بـی‌روضـۀ کـرب وبـلا لـطـفـی ندارد
امشب که غمگـینِ جواد ابن الرضاییم
یک بارِ دیگر روضه خوان کربلائـیم
ای وای از آن وقـتی عـلـمدارت نباشد            ای وای اگر غـم دست بـردارت نباشد
سخت است بین عـده‌ای بیـگـانه باشی            اما به هـمـراهت کس و کـارت نبـاشد
وقتی که سرها روی نی هـا شد نمایان            ای‌کـاش روی نـی سـرِ یـارت نـبـاشـد
خـتـم کـلامِ منـبرِ روضه حـسین است
یعنی نمک در آخر روضه حسین است